Występowanie. Ojczyzną berberysa Juliany są środkowe Chiny.

Opis. Jest to krzew o wyprostowanym pokroju, zimozielony, dorastający do wysokości 1,5 metra. Liście sztywne, skórzaste, błyszczące, lancetowatego kształtu, 4-8 cm długości, ciemnozielone z licznymi kolczastymi ząbkami. Pędy pokryte ostrymi trójdzielnymi cierniami długości 3-4 cm. Kwiaty duże, średnicy do 1 cm, żółte, pachnące, w pęczkach. Kwitnie w maju i czerwcu. Owoce ciemnogranatowej barwy, pokryte białym nalotem.

Uprawa. Może rosnąć na glebach umiarkowanie suche do wilgotnych. Toleruje zarówno gleby kwaśne jak i alkaliczne. Nie jest wymagający co do stanowiska, chociaż najlepiej rośnie w miejscu słonecznym. Powinien być sadzony w miejscach osłoniętych od wiatru. Z zimozielonych berberysów najbardziej mrozoodporny, ale w ostre zimy może przemarzać. Polecany do ogrodów, parków i do założeń miejskich. Można z niego też tworzyć niskie, swobodnie rosnące lub formowalne żywopłoty oraz szpalery. Ze względu na ciernie, nie należy go sadzić w pobliżu placu zabaw dla dzieci.

Dębiany. Krzew został kupiony w PUDIZie w Olsztynie 8 kwietnia 2008. Posadzony został przy nowszej części dworu. Po pewnej bardzo mroźnej zimie już się nie zazielenił. Następny został znaleziony 23 września 2011 w szkółce w Sętalu koło Olsztyna. Kupiony był jako berberys gruczołkowaty. Posadzony został następnego dnia na krawędzi zbocza, koło platana.

Sześć kolejnych zdjęć zostało zrobionych 26 marca 2017 w ogrodzie botanicznym w Höxter, w Nadrenii Północnej-Westfalii.